عقد صلح
صلح در فقه و حقوق ایران نوعی عقد لازم است که در آن دو طرف، توافق بر امری می‌کنند که عنوان آن امر از عقود معروف از قبیل بیع، رهن، اجاره و امثالهم نباشد. صلح در لغت به معنای سازش، آشتی کردن، توافق کردن، پیمانی که بر حسب آن دعوایی را حل و فصل کردن و پیمان تسلیم است. عقد صلح در اصطلاح به معنای تراضی و تسالم بر امری است. صلح گاهی برای رفع اختلافات موجود یا برای جلوگیری از تنازع احتمالی آینده صورت می‌گیرد یا به‌جای یکی از عقود معاملاتی به‌کار می‌رود.
شرایط عقد صلح
عقد صلح برای صحت باید شرایط زیر را دارا باشد:
- اهلیت طرفین
- موضوع صلح باید مشروعیت و منفعت عقلائی (مالیت) داشته باشد
- جهت صلح با ید مشروع باشد
- قصد و رضای طرفین نسبت به عقد